داد می‌زنیم، هوار می‌کنیم، طرف مقابل را به جاهلیت و بسته‌فکر کردن و هزار چیز دیگر محکوم می‌بینیم، بالای منبر می‌ریم، بشریت را از نا‌آگاهی نجات می‌دهیم، فکر خاموش طرف را منور می‌کنیم، سفسطه می‌کنیم، زمین و زمان را به هم می‌بافیم، بعد آرام آرام باورمان می‌شود که چیزی از بحث حالیمان است.
صفحه‌ی اول
