رمضان که می‌آید ترتیب همه‌چیز به هم می‌ریزد. نمی‌دانی کی کجا باز است و برقرار. نمی‌توانی صبح سراغ کسی بروی که سرش شلوغ است و عصر بروی که گرسنه است و شب که خستگی روزه بر تنش نشسته است. نزدیک افطار نباید در خیابان‌ها باشی که خونسردترین آدم‌ها هم لب به شکایت می‌گشایند. همه‌جا از بلندگوها از معنویتی که نمی‌فهمی و نمی‌خواهی می‌شنوی و می‌خواهند مستقیم راهی دیار حوریان کنندت. کافی است کمی سرت شلوغ باشد و آنوقت مجبور می‌شوی تا وقتی کارت تمام شود و برسی خانه گرسنگی و تشنگی ناخواسته را تحمل کنی.
رمضان که می‌آید آدم‌ها کمی آرام‌‌تر می‌شوند، کمتر همدیگر را می‌رنجانند. رمضان زولبیا بامیه می‌آید و نان مخصوص ماه رمضان، آن نان‌های گرد و بزرگ‌، گویا آردی می‌خواهند که فقط ماه رمضان می‌آید و با تمام شدنش می‌رود. هر روز عصر ربنا می‌شنوی و شاید شانس بیاوری جایی دعوت شوی که افطار نان و پنیر و سبزی بیاورند سر سفره و فقط همین، کمی بخندی و دو سه چایی گرم. گه‌گاه آدم‌هایی را ببینی که فقط برای دل خودشان روزه می‌گیرند بی‌آنکه به کسی بگویند و پیشنهاد چای تو را بی آنکه فخر بفروشند که روزه هستم با ظرافت رد می‌کنند. امروز برایم افطار نذری آوردند، خورشت قیمه.

نظرات:

صفحه‌ی اول