امروز عصر فیلم .Mulholland Dr را دیدم و تا الان درگیرش بودم. یکبار با حوصله دیدم، یکبار با دور تند (32x)، با دو سه نفری که فیلم را دیده بودند حرف زدم و سه چهار نقد فارسی و دو سه نقد انگلیسی خواندم. در نهایت فکر می‌کنم چندان چیز مبهمی برایم چندان نمانده است و مفهوم همه‌چیز تا حد و حدودی معلوم است، شاید روزی دوباره حوصله کنم ببینمش. چیزی که در نهایت به نظرم جالب آمد نگاه دیوید لینچ به سیر خرد شدن یک انسان بود، روایتی بی‌رحمانه. ولی چه کنم چه وقتی فیلم را نصفه نیمه فهمیده بودم و چه الان که تقریباً معلوم است که چه خبر بود از فیلم خوشم نیامد، من فیلم نگاه نمی‌کنم که چیستان حل کنم، به حد کافی هر روز درگیر حل مسایلی هزار بار پیچیده‌تر هستم و فکر نمی‌کنم اگر پیچیدگی فیلم را کنار بگذاریم چیز چندانی باقی بماند، شاید همان نگاه خاص که گفتم و نیز کمی طنز سیاه در مورد هالیوود.
حالا با خیال راحت می‌توانید فحشم دهید.

پی‌نوشت: از آن نقدها دندان‌گیرشان این بود و این. از دومی چند نقد انگلیسی هم می‌توانید پیدا کنید.

نظرات:

صفحه‌ی اول