امروز صبح رفته بودم سخنرانی دکتر اربابی در باب نسبیت و کیهان‌شناسی. سخنران دو سال پیش دکترایش را از آلمان گرفته بود و در این سخنرانی که عمومی بود تلاش می‌کرد پیچیده‌ترین مسایل فیزیک را با زبان و ادبیات شیرین فارسی بیان کند. مثال جالبی که زد و من نخوانده بودم در مورد مزون‌ها بود. خلاصه عرض کنیم مزون‌ها موجوداتی هستند که در اثر بادهای خورشیدی در نود کیلومتری سطح زمین تشکیل می‌شوند و به سمت زمین سقوط می‌کنند. اگر سرعت و نیمه‌عمر (مدت زمان حیات این ذرات) را در نظر بگیریم این حضرات قبل از رسیدن به زمین بایستی فوت شده و نیست شوند ولی خوشمزه اینجاست که در سطح زمین آقایان مزون مشاهده می‌شوند. دلیلش نیز ساده است، بر طبق نسبیت خاص اگر سرعت حرکت شما کسر قابل توجه‌ی از سرعت نور باشد زمان برای شما بسیار کندتر خواهد گذشت. در این مثال خاص زمان برای مزون مورد نظر کش می‌آید و در نتیجه عمر والاحضرت قد می‌دهد جمال زیبای سطح زمین را درک کند. (حالا از لحاظ تکنیکی شاید اشتباه ریزه میزه‌ای کرده باشم، کسی نیاید بگوید آن مزون نبود و مورون بود، غرض قضیه‌ی کش بود)
ولی کل جلسه به کنار آخر جلسه طوفانی بود. آقای میانسالی که فکر می‌کنم چیز زیادی دستگیرش نشده بود پرسید «شما می‌فرمایید خورشید ما یکی از چند صد میلیارد ستاره‌ی کهکشان راه شیری است؟» جواب شنید «بله»
- و کهکشان ما یکی از صد میلیارد کهکشان جهان است؟
- آن هم بله
- و این وسط خورشید ما هیچ اهمیتی خاصی ندارید؟
- البته
- ولی هیچ ستاره‌ی دیگری هم اهمیت خاصی ندارد؟
- دقیقاً
- پس ما مهم نیستیم، ولی هیچ کس دیگری هم مهم نیست.

نظرات:

صفحه‌ی اول