دیروز همراه با حمید به خانه دکتر داریوش شایگان رفتیم. حمید می‌خواست چند نسخه‌ای از مصاحبه‌شان را به دکتر بدهد و من هم خودم را دعوت کرده بودم. خانه شایگان خانه‌ای بیست ساله بود، از آن خانه‌هایی که اعیانی محسوب می‌شوند، ماشین شاسی بلندش را زیر سایبان پارک کرده بود. محل کارش طبقه پایین خانه بود، از آن طرف همکف حیاط می‌شد. بسیار زیبا و شیک دکور شده بود. اینجا و آنجا نمادهایی از فرهنگ‌ها و تمدن‌های مختلف می‌دیدی، با خانه ژیگول‌های هند رفته‌ تفاوتی داشت، به نظر می‌آمد آن مجسمه‌ها و تابلوها برای پز روشنفکری و دنیا‌دیدگی آنجا نیستند و هر کدام یادگار و یادبود سفری، کسی، واقعه‌ای هستند. کتاب‌خانه‌ی بزرگی که بیشترش در اتاقی دیگر که گویا فقط مختص کتاب‌ها بود، بسیاری‌شان فارسی نبودند. نمی‌دانم بیشتر فرانسه بودند یا انگلیسی و یا زبان دیگری، خجالت کشیدم بلند شوم بروم کتاب‌خانه را بچرخم. از مبلی که ما نشسته بودیم حیاط پاییزی و استخر خالی دیده می‌شد.
دکتر شایگان را از نزدیک ندیده بودم، بسیار باوقار و فروتن بود، ازمان عذر خواست که ربدوشامبر به تن دارد. پیر شده است، حوصله هر کسی را ندارد و حس کردم کمی خسته است؛ البته این از خوش‌صحبتی‌اش هیچ نمی‌کاست. در همین مدت کوتاهی که آنجا بودیم از همه چیز حرف زدیم، از علامه طباطبایی، مطبوعات و سیاست. برایمان در استکان کمر باریک چای آورد. وضع و اوضاع این روزها را جالب توصیف کرد، می‌گفت انگار فیلی را در چینی‌فروشی رها کرده‌اند.

نظرات:

صفحه‌ی اول