امروز شانزده آذر است. یکسال قبل شانزده آذر برای آخرین بار رئیس‌جمهورم را دیدم. رئیس‌جمهوری که در مقابلش آزادانه فریاد زدند «خاتمی استغفا استعفا» گفتند «خاتمی تو مصدق نیستی» گفتند «خاتمی تو به ما پشت کردی» و او خندان می‌گفت « باشد، من دشمن باشم. ولی آرام باشید» خسته می‌گفت «اگر بنا بر طلبکاری باشد من طلبکارم، نه از مردم ولی‌نعمت، از کج‌‌اندیشان متعصب که نگذاشتند کار کنیم و از گروهی از اصلاح‌طلبان که تجربه انقلاب اسلامی و مشروطه را تکرار کردند و تمام مطالبات مردم را در حرکت سیاسی خلاصه کردند و ما را ضعیف کردند...»
از آن روز یک سال گذشته است. امروز با آن روز تنها فصل مشترکی که می‌توان یافت سکوت سردمداران جنبش دانشجویی است که با تصمیمات خود پویاترین و زنده‌ترین طبقه اجتماعی کشور را خاموش کردند و آب به آسیاب رقیب ریختند. امروز کسی رئیس‌جمهور است که پیشنهاد برنمی‌تابد چه رسد به نقد، شعار و اعتراض. امروز بحث ما شده است حرکات سگ و هاله نور. امروز حرف‌مان آن است که آیا خواهند توانست کسی را به جای خالق عسلویه بگذارند که آدرس وزارت نفت را بداند یا نه. امروز با تعجب نگاه می‌کنیم که چگونه آن اعتباری که ذره ذره هشت سال جمع شد را یک شبه خرج می‌کنند. امروز روز خوبی نیست.
راستی، آن اقلیتی که گفته بودم امروز کمی پرجمعیت‌تر به نظر می‌رسد، تاریخ مشغول است.

توضیح: حوصله کردید یادداشت سال قبل را از مراسم شانزده آذر بخوانید، کامنت‌هایش را هم از وبلاگ قبلی‌ام کشیدم بیرون گذاشتم در کامنت‌دانیش.

نظرات:

صفحه‌ی اول