حتی یادم نمی‌آید شالش چه رنگی بود، شاید روسری بود؛ یا مانتو تنش بود یا چیز دیگری. گوشواره‌هایش را یادم است، یک خم بود و بعد سنگی و بعد دوباره چند خم که لای هم گم می‌شدند. دست‌ها و انگشتان ظریفیش هم، که بینی‌اش را بین‌شان می‌گرفتند که یخ کردم. هنوز فکر می‌کنم نشسته‌ایم و نگاهش را می‌خوانم، نگاهی که با حرف‌هایش نمی‌خواند و گرم است هرقدر کلمات بی‌تفاوت باشند. و خنده‌هایی ساده، از آن‌ها که هرکدامشان را شکر است. چراغ‌های چهارراه‌ها همه قرمزند برایتان که بگذرد تا نیمه‌شب شود، نیمه‌شب خودمانی‌تر است تا اول شب و آن‌چه آخر برایت می‌ماند حس لمس دستانش است و اشک که دیر رسیدی و دیر شد و پانزده شب دیگر که هزاران کیلومتر بیایند و از او دورت کنند و باز تو باشی و دیوارها و افسوس که همه‌ی عمر دیر رسیدیم.

نظرات:

صفحه‌ی اول