اولین خاطره‌ای که در ذهنم از کتاب دارم برمی‌گردد به شاید شش هفت سالگی. پدربزرگم مهمان خانه‌ی نقلی‌مان بود٬ نشسته بود و پدر آمد پیشش و دستش کتاب «دو حرف» مسعود بهنود بود و با ذوق به پدربزرگم گفت این کتاب تازه چاپ شده٬ نویسنده‌اش مسعود بهنود است و او هم عینک ته‌استکانی‌اش را در آورد که کتاب را ببیند.
این شد که اولین نویسنده‌ای که نامش یادم ماند مسعود بهنود شد و شاید علاقه پدر و مادرم به او در این کم‌اثر نبود. این همه سال هم دلم می‌خواست از نزدیک ببینمش و آن موقع که پای من تبریزی به تهران و نمایشگاه کتاب و این حرف‌ها باز شد دیر شده بود.
امشب به بهانه تئاتر بالاخره فرصتش دست داد و آن حس آشنا که بروم جلو چه بگویم؟ بعد هم دست و پایت را گم کنی و ترجیح بدهی در همان صحبت چند دقیقه‌ای کمتر حرف بزنی بیشتر گوش بدهی به صدای گرم بهنود و روایتش از خالق بودن نویسنده و خواننده. دیدارش انگار این گوشه‌ی دنیا قسمت بود٬ نه در خانه.
«حجاب» روایتی سریع بود از رمانی بلند با آدم‌ها و داستان‌های هر کدام هر قدر که در یکی دو ساعت می‌شود گفت. تماشایش لذت‌بخش بود که جان گرفته بودند و می‌گریستند و فریاد می‌زدند. دلم باز برای «خانوم» تنگ شد٬ همان‌طور که برای «امینه» تنگ شد. عکس را فردایش از سخنرانی مسعود بهنود در بنیاد پریای تورنتو گرفتم.

دم‌نوشت: یک تکه این داستان هم دیدن نیکان بود و داد و هوار مشترک و خندیدیم. تورنتو به دیدن گذشت٬ دیدن سایه‌ی سرزنده٬ رفیق سپهر و چند دوست دیگر.

نظرات:

صفحه‌ی اول