شاید یک سراشیبی یا سربالایی، بالاخره بالا پایینش زیادتر از حد حساب و کتاب نصفه نیمه‌ی معمولم شده است. همان قضیه بالاخره حالا تا یک حدودی یک چیزی شده است ولی چه شده است و چرا و صد البته چگونه‌اش را یکی راوی که من نیستم می‌داند و یکی هم باز همان راوی که از تکرار زیاد خوشش می‌آید، آن‌قدر که خودش را تکرار می‌کند. غرض زنگ زدن این قوه‌ی استدلال و استنتاج و چند کلمه وزین دیگر بر همین وزن است. نمی‌دانم کجای کار لنگیده است، ولی این سیاه سفید که البته خیلی هم مرزهای روشنی نداشت و خاکستری هم داشت حالا به کل شده است خاکستری یک دست. خاکستری یعنی به قول ملانصرالدین همه حق دارند. البته واضح و مبرهن است ملا را به‌خاطر همین اراجیفش گفتند ملا دیگر، وگرنه می‌گفتند میرزا. البته میرزا هم می‌گفتند ولی حالا شما به روی خودتان نیاورید. اصلاً نمی‌شود آقا. می‌گویند کاغذ پژواک دارد، ولی طول می‌کشد. تا برود برسد به دست کربلایی حسن که بدهد دست مشهدی صادق دو خانه بعد از چشمه و حالا مشهدی صادق سید را پیدا کند که بخواند و این بگوید و آن تقریر کند و الخ سالی گذشته است برادر. آخرش هم دیر می‌رسد و دیگر این روزگار آن روزگار نیست که با سوز بگویی همه‌ی عمر دیر رسیدیم. آن مردک هم اگر خیال کرده است غلط خاصی نکرده است، یکی پیدایش کند بگوید هنر نکرده بین خانه‌های ملت سیم کشیده و دهنی داده است دست هر کدامشان که بفرما بنال. نمی‌شود برادر، نمی‌شود دیگر. چرایش را خودت هم می‌دانی. حرف باید فرصت پیدا کند قوام پیدا کند، خودش را بگیرد، باید ساکت بمانی تا قوام بگیرد. پای این ماسماسک کدام سکوت؟ می‌شود چه خبر و دیگر چه خبر آخرش. این سکوت لازمش این است میزی باشد وسط یا نباشد، حداقل ولی باید سقفی باشد، نه آن هم می‌شود نباشد، حضور باشد کافی است که حین آن سکوت با خاکستر سیگار رفیقی بازی کنی یا از پنجره بیرون را نگاه کنی و نیازی به چه خبر نباشد. بعد حرف خوب که جا افتاد خرجش کنی و بشنوی و بگویی تا صبح. صیقل بخورد جانت و متبلور شود ذهنت و شاید کمی فرار از این خاکستری‌ها و مه و هرج و مرج که سگ صاحبش را نمی‌شناسد، خود صاحب که سهل است. هوای حضور داریم آقا، لعنت به فاصله.

نظرات:

صفحه‌ی اول