هیچ‌کدام از مقاومت‌های مدنی یا نافرمانی مدنی یا هر چه در آن رده در مقابل دیکتاتوری نبوده است. گاندی، ماندلا یا لوتر کینگ همه در پی مبارزه با یک سیستم نیمه دموکراتیک بودند. مشکل حقی بود که بخشی از سیستم داشت و آنان نداشتند، در نتیجه کسی در وجود آن حق شکی نداشت، بحث در مورد این بود که چه کسانی آن حق را دارند. در ایران کلمه حق بی‌معنی است که حال برای به‌دست آوردنش نافرمانی مدنی تجویز کنیم. انتخابات در ایران یک مسأله ساده مدنی نیست که به امید احترام حریف به قوانین مدنی باشیم، یک جنگ است. پس از حمله‌ی دشمن هیچ‌کس جنگ را تحریم نمی‌کند، تحریم جنگ خودکشی است.