چند هفته‌ای است هر از گاهی بائوبا، یکی از کهنه‌کاران این شهر، نوشته‌ای از نوشته‌های اینجا را می‌پسند و در بالاترین لینک می‌کند. عموماً هم ویرایشی مختصر در نوشته انجام می‌دهد و بعد منتشرش می‌کند. ویرایش‌های این دوست نادیده را با ذوق دنبال می‌کنم. گه‌گاه موافق‌شان هستم، گه‌گاه نیستم. اینجا که دیگر نظردانی ندارد، برای لینک‌ها هم در بالاترین کسی نظری نمی‌گذارد. خلاصه انگار من گوشه‌ای از دنیا نشسته‌ام و می‌نویسم و باد نوشته‌ها را به دست او می‌رساند که با اخم نگاهی بیاندازد و یکی دو جا را خط بزند و دوباره نوشته را بدهد دست باد.