دشتی که تا افق دشت باشد، نه کوهی، نه دریایی، فقط دشت. ایستاده باشی آرام تا کمر میان سبزه‌ها و باد سبزه‌ها را موج بزند، خم کند گه‌گاه. آسمانی گرفته با ابرهایی تیره در تماشای دشت ساکت، تا آخر باران ببارد نه تند نه آرام، فقط ببارد تا بوی خاک خیس بلند شود و هنوز تا افق هیچ نباشد و نباشد.
صفحه‌ی اول
