نفرت بر زمین بایر می‌روید. بر جنازه درختان سوخته، چشمه‌های خشک شده. نفرت هرگز به خواست جوانه نمی‌زند. برای همین حضورش غنیمت است. نفرت حقیقی است، یک محرک است. نفرت را بایستی از گزند تساهل‌ها و تسامح‌ها حفظ کرد، نگذاشت پلیدی‌اش را هیچ عشقی بپوشاند. نفرت هرگز زمینی را ترک نمی‌کند، کتمان‌اش مکن، نفرت بورز. این حق است.