من گمانم جنس چینی‌ها بنجل بود. امشب نوبت‌شان بود برنامه‌‌شان را در فستیوال آتش‌بازی مونترال برگزار کنند و به خیال ما حال کشور دوست و همسایه‌ی عزیز را بگیرند. هفته قبل آمریکایی‌ها نیم‌ساعت آسمان را روشن نگه داشتند. حالا نمی‌دانم جنس ترقه و فشفشه‌های این چینی‌ها تقلبی بود یا هوا دم داشت یا چه. هر چه بود یک دودی راه انداختند که یک ربع از شروع داستان گذشته دیگر چشم چشم را نمی‌دید، آسمان سهل است. فقط صدای ترق و توروق می‌آمد و یک آسمان خاکستری. بعد باد آمد و دود را برد به مرکز شهر و پیچاند به کافه‌ها و بارها و حتی تونل‌های مترو هم بوی سوختگی می‌دادند و آدم را یاد دود آبی‌رنگ براتیگان می‌انداخت که با دیلم هم نمی‌شد از صدای زنگوله‌ی مادیان جدایش کرد.