انتهای خیابان دارایی بعد سراها و تیمچه‌های فرش مسجد صاحب‌الامر را می‌دیدی. گنبد آجری مسجد شکل عرق‌چین بود، مثل گنبدهای عثمانی. برای سال‌ها می‌شد کلی یاکریم و کبوتر دید که روی رنگ خاکی گنبد لکه‌های سفید و خاکستری می‌شدند. نمی‌دانم آنجا می‌نشستند که چه. یک بهار شروع کردند به بازسازی مسجد. مناره‌های بلندش را سر و سامان دادند، آجرهای گنبد را سابیدند، قسمت کناری مسجد را که ریخته بود دوباره بلند کردند. موقع ساخت و ساز و داد و قال از یاکریم‌ها خبری نبود. بعد که اوستاها بساط‌شان را جمع کردند و رفتند همه‌شان برنگشتند. نه که گنبد خالی خالی ماند، ولی از آن غلغله‌ای که می‌شد دیگر خبری نبود. تا وقتی بودم چشمم پی دوباره شلوغ شدن گنبد بود. امروز از عصر مدام یاد صاحب‌الامر و یاکریم‌هایش می‌افتم.

نظرات:

صفحه‌ی اول