پشت میزم در دانشکده نشستم. هیچ‌کاری نمی‌کنم، طوری که انگار منتظرم و وقت کم دارم کاری را شروع کنم و همین‌طور نشستم وقت بگذرد. تا شب هیچ کاری ندارم. حرف خاصی هم ندارم بردارم به کسی زنگ بزنم. آدم همین‌طوری نباید بردارد به ملت زنگ بزند. دفتر هشت متر در سه متر را دور می‌زنم. برای نوشتن اینکه چند متر در چند متر است پاشدم کاشی‌هایش را شمردم، از قرار کاشی‌ای بیست و پنج سانت. یک‌جور صومعه نزدیک دانشکده است. صومعه نیست، اقامتگاه خواهران روحانی است. دانشگاه چند سال پیش خریدش که بعداً خوابگاه کندش. گفتند صبر می‌کنم تا آخرین مادر روحانی فوت کند، بعد. مادرها پیر بودند ولی چند سال گذشت و هیچ کم نشدند. دانشگاه هم فرستادشان طبقه آخر، طبقه‌های پایین را کرد خوابگاه. بالای اقامتگاه یک مناره دارند. بالای بالای مناره هم یک صلیب طلایی است. از پنجره من فقط صلیب دیده می‌شود، بالای یک ساختمان آجری قرمز بیست طبقه. انگار یکی بالای این برج نوساز صلیب طلایی گذاشته. روبرویم دانشکده پول درآوردن است. درست طبقه دهمش که روبروی من است را دکور نکردند. دکور را ولش، دیوارهای داخلی‌اش را هم نکشیدند. دیوار بیرونی‌اش هم که فقط شیشه است. برای همین من برج‌های پشت ساختمان را هم می‌بینم. یک طوری احمقانه است ساختمان آن‌ورش پیدا باشه. از آن‌یکی پنجره برجی که قبلاً توش زندگی می‌کردم هم دیده می‌شود، پای کوه. مثل همه وقتی رسیده بودم درست بغل گوش دانشکده خانه گرفتم. خیلی وقت است رفتم دورتر. بیست و پنج دقیقه با مترو راه است، بیست دقیقه با دوچرخه. کوه که البته بیشتر تپه است تازه تازه دارد سبز می‌شود. بفهمی نفهمی بهار آمده. چند روز پیش تو حیاط خانه چند تا لاله پیدا کردم. لابد صاحب‌خانه‌ام کاشته. من هم‌کفم او طبقه بالایی. اولین بهار گفت ایرادی ندارد در باغچه وقت بگذرانم؟ خب معلوم است نداشت، می‌آید برای خودش مشغول می‌شود. لاله‌ها را دیدم مطمئن نبودم لاله‌اند. عکس گرفتم فرستادم خانه. مادر صبح گفت معلوم است لاله‌اند باقالی. نگفت باقالی، ولی لحنش همین بود. بعد تعریف کرد یک فرش سرمه‌ای تازه خریده‌اند. گفت ترنجش شبیه فلان فرش‌ است، رنگش شبیه کدام، طرح‌اش شبیه کدام. این‌ها را تعریف که می‌کرد چشم‌هایم را بسته بودم زیر آفتاب ایستاده بودم. الان ابری ابری است. لابد می‌خواهد ببارد.

نظرات:

صفحه‌ی اول