به باور من آدمی خود را فقط در آیینه‌ی دیگران و وقایع می‌شناسد. هر اعوجاج و انحنایی نو در این تصویر ارمغانش چیزی جز اضطراب و تشویش نیست. اضطراب از ناشناخته بودن نزدیک‌ترین به آدمی که همان خود باشد. اضطرابی که جز فراموشی از آن گریزی نیست و انسانی‌ترین راه فراموشی، پناه بردن به زیبایی است و ادبیات و موسیقی و باقی هنر.
نظرات:
آقا عجب فلسفیک!
آدم در پس پرده نگاه ديگران زيسته است كه اين همه از ود به دور شده است
دقيقاً
در آيينه‌ی ديگران و وقايع
هنر، اساسا مهم ترين منبع اصيل معنابخشي براي انسان است.