با یک بطری رام نشسته است پشت میز. یک ورق کاغذ و قلمی هم جلویش نشسته‌اند. کلاه از سرش برمی‌دارد بیاندازد آن طرف. از لبه کلاه یک برگ سر می‌خورد می‌افتد روی میز. از جیب راست کتش دو سنجاب درمی‌آیند بیرون. خودشان را تا روی میز می‌کشند بالا. یکی‌شان بر و بر به بطری نگاه می‌کند. با انگشتش سنجابی که روی کاغذ نشسته را هل می‌دهد کنار، «متوجه‌ نیستی انگار، این ورق مال من بود». از جیب چپ برایشان چند تا فندق درمی‌آورد. یکی‌شان قندقی را برمی‌دارد و برمی‌گردد به جیب. قلم را باز می‌کند، می‌زند به نوک زبانش و می‌نویسد: «دارد به ده سال می‌رسد. ده سال زیاد است. نه آنقدر که همه‌چیز فراموش شود. آرامش آن سال‌ها از یادم نرفته. هنوز می‌گردم، هنوز سرگردانم. بالاخره روزی پیدایش می‌کنم. امیدم را از دست ندادم. نهالی که جایم کاشته‌اند الان باید به شاخه‌ی دومت رسیده باشد. برایش بگو کجا رفتم، چرا رفتم. بگذار افسانه را بشنود. پاییز دارد تمام می‌شود و تو آرام آرام خوابت خواهد برد. من گمانم پشت همین میز برای بهار صبر کنم. مراقب خودت باش.» سنجابی که کنار کاغذ می‌پلکید دماغش می‌جنبد، دارد گیلاسش را بو می‌کند.

نظرات:

صفحه‌ی اول