عیش باید بر بازه‌ای پخش شود. بازه هم نه چندان کوتاه که با خیالی آسوده بشود صدایش کرد عیش مدام. به حضوری بند است و آتشی و جانی. از آسمان برف اول ببارد که چون هر آغازی خوش است حتی اگر منادی پایان باشد. حتی اگر بگویند مرگ بود که از رگ گردن نزدیک‌تر بود نه او، و تو به یاد بیاوری روزی روزگاری همین روز سر در سودای جاودانگی داشتی. آن روز نه دور است و نه نزدیک. رویای دیشب را باز خیال کنی که گفتند وقت رفتن است و چشم ببندی تمام شده است رفیق و تو به جای آشوب و ترس همیشه از نیستی با صدای آرامی گفتی باشد. چشم بستی و حس کردی آرام آرام در آب فرو می‌روی.

نظرات:

صفحه‌ی اول