گاهي اينطوري مي شود ديگر:)

پسر، انگار همه اين استاداي حسابداري عطيقه هستند.
ما يكي داشتيم اصلاً اعجوبه بود. يه بار داشت تو كلاس قدم ميزد، يهو رو كرد به يكي از دخترا و گفت: ببخشيد خانوم شما حامله هستين؟
ما مونده بوديم بخنديم، نخنديم، خجالت بكشيم، چيكار كنيم.

جسارتن فک کنم کتابه دیزی میلر باشه که هنری جیمز نوشته و کتابِ معروفی هم هست.
-------------
میرزا: هنری جیمز آمریکایی است نه انگلستانی. هر گردی که گردو نیست.
اسم شخصیت Daisy Quantock بود که کاراکتری است در کتاب Queen Lucia نوشته E. F. Benson.

نمی دونم شاید خاصیت حسابداریه که اساتید این درس هم همگی به نوعی عجیب و غریبن، استاد ما 70% کل دوره رو به بازگویی خاطراتش از زمان تحصیل و اینکه با چه مکافاتی با پای پیاده از روستا به شهر می آمده می گذراند، بعد هم همیشه به این نتیجه می رسید که همه شما خوشی زیر دلتون زده و آدمای ناسپاسی هستین که با این امکانات درس نمی خونید، یکی نبود بگه شما درس بده! اگه نخوندیم، در اون صورت حرفاتون موضوعیت پیدا می کنه. در پایان هم از کل 90 دانشجو، 73 نفر افتادند، کاری کرد کارستان. همه مات و مبهوت مانده بودند! می گفت: نخوندین سزاتون همینه! یادش به خیر، بعدها گفت: لازم بود براتون با سختی ها آشنا بشین!
نگو دردش همین بوده ناقلا!

منم یه مطبوعات چی اینطوری دیدم خدایی انگار از داستان های هزار و نهصد بوق چخوف کشیدنش بیرون :)

گاهي وقت ها که ميرم خيابان منيره احساس مي کنم تو تاريخ دارم گشت و گذار مي کنم يک حسي شبيه همين پلکيدن تو رمان . منتظرم از يک گوشه اي يکي با لباس هاي عهد قديم بياد بيرون بگه خانم اينجا چکار مي کني؟ احساس چالبيه

دکمه های قفس را باز می کنم ------ وبلاگ ارسطو در نیاوران ِ حسین ناصرالملکی راه اندازی شد
http://arastooo.blogfa.com
منتظرتان هستم

من شخصیت های کارتونی رو بیشتر دوس دارم :دی

نوشته‌هايتان مي‌چسبد

قشنگ نوشتی آقای میرزا. چیزی را می گویم که آرزو می کنم خیلی ها به خود من بگویند: استعداد نویسنده شدن داری..

سبک نثر عالی بود. داری تمرین جلال شدن می کنی؟؟؟