به چشم‌های آدم‌ها نگاه می‌کنم؛ چشم‌های قهوه‌ای یا سبز، عسلی یا سیاه، آبی یا گه‌گاه خاکستری. چشم‌هایی می‌بینم که تازه خود را کشف کرده‌اند و فریادش می‌زنند. در چشم‌ها غرور می‌بینم، بر فراز کوه‌ها بر باد تکیه داده. جاه‌طلبی و شور که هیچ سرزمینی دور از دسترس نیست. شک می‌بینم، ایستاده بر آستانه پل‌های گذشته. اشک‌های ریخته بر وعده‌های پوچ و امیدهای شکسته. افسوس می‌خوانم، بر گذشته‌ای از دست رفته و آینده‌ای سوخته. تلخی می‌بینم که جز رنج چیزی نبوده و نخواهد بود. تسلیم که جز نسیان گریزی نیست. نیرنگی می‌بینم که به آن تن داده شده، نکند رنج هستی به چشم نامحرم بیاید.

نظرات:

صفحه‌ی اول