خیال است دیگر٬ دست خود نگارنده نیست. هر از گاهی از خودش می‌پرسد چه خواهد شد. می‌گوید شش سال نه زیاد است و نه کم. اصلاْ بستگی دارد به آدمش. بعد پیش خودش می‌گوید این همه سال برای این آدم زیاد است. آخر آدم خاطره‌بازی نیست. نمی‌رود هر از گاهی مرور گذشته بکند و گذشته زیر خروار امروزها می‌ماند. گیر کار وقتی می‌شود که ناعافل چیزی ناخودآگاهت را قلقلک می‌دهد و بی‌انصاف یک پرونده خاک‌خورده از بایگانی بیرون می‌کشد و می‌گذارد روی میزت. بعد تو مبهوت جزپیاتی می‌مانی که ثبت شدند و کلیاتی که فراموش شدند. هر خاطره اگر تلخی باشد همانقدر جانسوز است و اگر خوشی باشد پوچ به چشم می‌آید. بی‌خود نیست نگارنده زیاد فتوا صادر می‌کند گذشته را باید سوزاند٬ هر چند حتی خودش هم فتوایش را جدی نمی‌گیرد.
برای همین نگران می‌شوی٬ نگران هجوم خاطرات. بعد چرخ‌های هواپیما تلق می‌خورند زمین. در اولین آغوش که گرفته شدی٬ اولین چرخ را که در کوچه‌های قدیمی و راسته‌های بازار زدی باز بهت‌زده می شوی که انگار نه انگار نه سال است در این شهر زندگی نمی‌کنی٬ شش سال است که حتی از آسمانش نگذشتی. انگار که همین هفته‌ی پیش رفته‌ای. زمین و زمان البته عوض شدند ولی نه احساس تو در موردش. تنها سر نخ گذشت زمان عوض شدن قیافه شهر است٬ عمیق‌تر شدن خط و خطوط صورت آدم‌هاست٬ فراموش کردن اینکه فلان تیمچه کجاست٬ تعداد صفرهای جلوی یک کیلو چغندر و سیب‌زمینی است. همه با هم سر سفره‌ی یلدا حرف می‌زنند و حال و روز هیچ غریبه نیست. نه چیزی عجیب به چشم می‌آید و نه زشت و زیبا. انگار ذهنت یک ذکر دارد برای خانه و ذکر را که گفتی بومی خانه هستی. دلتنگی‌ای برای این همه سال در کار نیست٬ قضاوتی در کار نیست که زندگی چه در خانه بهتر است و یا بدتر. هجوم خاطرت هم مثل تماشای یک فیلم دور تند است٬ فقط هر از گاهی می‌شود سر تکان داد که عجب. بازگشت می‌شود چیزی مانند باقی زندگی. نه تراژدی می‌شود و نه کمدی٬ نه غم و نه شادی.
بالاخره برگشتم ایران٬ برگشتم تبریز. هر چند به ازای هر سال دوری فقط دو روز.

نظرات:

صفحه‌ی اول