به فرموده، کار که به جای باریک می‌کشد، چشم‌می‌بندم و جان می‌کنم تصویری از مکانی محبوب پیدا کنم. جان می‌کنم چون ساده نیست. مثل باقی ملت دنیا می‌روم کنار دریا و شن و غیره ولی به کار نمی‌آید. بالاخره بعد از هفته‌ها پیدایش کردم. زیر آفتاب تفتان تابستانی، بر اوج و‌ فرود تپه‌های لخت اندلس و میان ردیف درختان زیتون که چون نواری ناغافل هر چند وقت یکبار پیدایشان می‌شد و از کنار جاده کشیده می‌شدند تا افق و من بانو را برای بار هزارم دلم نمی‌آمد بیدار کنم که ببین آراستگی‌شان را و وقارشان را در این بیابان لم‌یزرع.

نظرات:

صفحه‌ی اول