این اواخر روزی یک بار و دو بار «شعله‌ور» همایون شجریان و نصرت فاتح علی خان را گوش می‌کنم. عجب اسمی دارد آهنگ. تقاص غوطه‌ور شدن در زبان این ور آب فراموش کردن زبان مادری‌ات است تا بگذرد و بی‌خبر طراوتش به هوشت بیاورد.
اواخر آهنگ به گوشم می‌رسید که فاتح علی خان می‌گوید «فداکارم، گناهکارم». گفتم دیوان شمس عجب عمقی دارد که چنین تضادی را این همه رسا در یک مصرع جمع کرده. بعد معلوم شد می‌گوید «خطاکارم، گناهکارم». نشد دیگر مولانا، معلومات نگو. خیز برداشته بودم بالاخره به یاد سینا هم که شده شمس بخوانم.
رفت تا تلنگر بعدی.