هوا آدم شد. امروز فقط آفتاب و باد داشتیم و آسمان چکه نکرد. صبح تشریف بردیم موزه‌ی مادام توسو که همان طور که بر همگان واضح و مبرهن است در آنجا مجسمه‌های طابق النعل باالنعل امت مشهور جهان را به نمایش گذاشته‌اند. قدری با فیدل کاسترو خوش‌وبش فرمودیم، با ماندلا عکس انداختیم، بین شان‌ کانری و آنتونی هاپکینز ایستاده لبخند زدیم و موهای انشتین را کمی مرتب فرمودیم. در تونل وحشت موزه هم قدری (فقط قدری!) ترسیدیم. موزه بریتانیا رفتیم. کاشف به عمل آمد این شیرهایی که در ورودی تخت‌جمشید ایستاده‌اند طرح‌شان در اصل متعلق به تمدن آشوری است و قرن‌‌ها قبل از ورود آریایی‌ها به ایران به عنوان سمبل نگهبان (یا چنین چیزی) توسط ایشان استفاده می‌شده است. از اتاق پول و سالن زمان موزه بسیار فیض بردیم. در سالن زمان صدها ساعت قدیمی همزمان تیک‌تاک می‌کردند. وقتی مسوول موزه فرمود بازدید از موزه بریتانیا رایگان است خیال کردم سربه‌سرم می‌گذارد.
عصر به اکتشاف notting hill پرداختیم. پارکی که در آن فیلم استفاده شده بود را پیدا کردم ولی نشد بروم داخل که پارک ملک خصوصی بود و فقط ساکنین آن محله کلیدش را داشتند. نمی‌دانم ساکنین محله دقیقا متعلق به چه طبقه‌ای هستند ولی سکوت و آرامش و صد البته مناظر چشم‌نوازش برایم بسیار جالب بودند. به یک عدد تلفن عمومی فرمودم «اینجا باز هم می‌آیم» که بداند.
متروز لندن یا به قول خودشان underground زیباتر از تمامی شبکه‌های متروی تاکنون مشاهده شده است. بسیار تمیز و مرتب و جالب آنکه خطوط به جای شماره اسم دارند. هیچ‌جای در و دیوار ایستگاه بر خلاف تمام اروپا نوشته‌های پانک‌ها دیده نمی‌شود (شاید دلیلش گران بودن بلیط باشد) و اصولا ما که آدم مساله‌دار هنوز ندیده‌ایم. هنوز از بمب‌گذاری می‌ترسند و همه‌جا نوشته‌اند و می‌گویند بند و بساطتان را با خود بیرون ببرید و چیزی جا نگذارید. تبلیغات‌شان هم متفاوت است. به نظرم می‌آید در انگلیس برخلاف آمریکا بسیج خلاصه‌سازی ندارند و از طول متن آگهی‌ها گرفته تا نام خیابان‌ها، از آهنگ حرف‌زدن گرفته تا سبک زندگی همه‌چیز مفصل است و هیچ اصراری برای خلاصه کردن نیست. برای همین جزئیات بسیاری را می‌توانید در هر چیزی پیدا کنید.
راستی چرا این شهر این همه گران است؟

نظرات:

صفحه‌ی اول