قضیه اینگونه است که هر روز صبح ساعت نه در لابی قرار داریم و در نتیجه حدود هشت و نیم فارغ از صبحانه عجیب و غریب هتل می‌آیم سراغ ارتباطات مجازی.
عرض شود بدانید و آگاه باشید شهر ممنوعه واقعاْ زیباست. به خصوص قسمت داخلی شهر که محل سکونت است٬ من اسمشان را گذاشتم کوچه باغ‌های دل‌انگیز. در دو طرف این کوچه‌ها خانه‌ها و حیاط‌هایشان عین هم ردیف شده بوند و حدود سه هزار همسر امپراطور (سوگلی؟) هم در همین کوچه باغ‌ها. گفتند شهر نه هزار و نهصد و نود و نه و نیم اتاق دارد. حضرات امپراطور خود را فرزند آسمانی (یا در همین حدود می‌دانستند) و در افسانه‌ها آن پدر آسمانی خانه‌ای با ده هزار اتاق دارد و این نیم اتاق کم بابت احترام است. گفتند (ندیدیم) آن نیم اتاق سقفش کوتاه است. برای رسیدن به مرکز شهر پنج شش دروازه باید رد کنید و یک رودخانه مصنوعی که بنا به اصول فنگ‌شویی آنجا بود. انی (دختر راهنما) تعجب کرد می‌دانیم فنگ‌شویی چیست. در کوچه پاتیل‌های بزرگ آب بود از برای خاموش کردن آتش در این شهر چوبی. به مناسب المپیک دو سال بعد همه‌جا را بازسازی می‌کردند و این اولین بازسازی بوده است در پانصد سال گذشته. جناب ابوی اعتقاد داشتند اگر آدم را با یک متر و بیست قد بگذارند در این کاخ‌های تاریک و بلند خب معلوم است دیوانه می‌شود٬ آخرین امپراطور چین گناهی نداشته است.
بعد تشریف بردیم معبد بهشت. جای شادی بود. هر گوشه چند نفر ساز در دست گرفته می‌نواختند و بعضاْ هم مردم عادی جمع می‌شدند با هم آواز می‌خواندند٬ چیزی مثل گروه کر. معبد بسیار زیبا بود و نماد پکن در المپیک بوده گویا. امپراطور سه بار در سال برای دعا می‌آمده است. در بهار برای محصول خوب٬ تابستان برای باران٬ و زمستان برای شکرگذاری محصول خوب.
شب به نمایشی از کونگ‌فو رفتیم. بالا می‌پریدند٬ پایین می‌آمدند٬ با سر میله آهنی می‌شکستند٬ خلاصه کارهایی می‌کردند مشکوک. آن وسط هم قهرمان داستان عاشق شد و با معشوق دو متری از پرده‌ها بالا رفتند و رقصیدند و رقصیدند.
از غذاها آنکه نازلی گفته بود از نوع گوشتش بررسی شد و خوردنی بود و چه نودل‌ها و برنج‌های مطبوعی خوردیم. با عقرب‌ها و جک‌جانورها هم هنوز کاری نداریم. شب خواب خوبی نداشتیم خواب‌آلود می‌رویم دیوار چین.
دم‌نوشت: در این کامنت‌دانی تآبا توضیح داده است میرزا پیکوفسکی به چینی می‌شود چیزی در این حدود: 米在批扣死可以 و کمی توضیحات دیگر. مرسی تآبا.
نظرات:
اين پشتكار شما قابل تحسينه
مگه قرار نبود شما از توهم ناصرالدين شاهي بياين بيرون و خودتونو «من» خطاب كنين، پس چي شد؟
ديگه اينكه جاي مارم خالي كنين. (جاي ما نه جاي مار!)
اخوي بسيار زياد خوش بگذره جاي من رو هم خالي كن آنگاه كه بر ديوار چين مي گذري و به هر كجا كه مي روي يادي از من و كنفسيوس كن
به همه زن های شاه یا امپراتور سوگلی نمیگن . به خانمی که بیشتر از سایر همسران شاه مورد توجه آن جناب قرار میگیره سوگلی میگن.شما که خودت کلی پادشاهی باید اینا رو بهتر از من بدونی. جایی خوندم این شهر ممنوعه قبلا اسمش شهر ورود ممنوعه بوده که به مرور خلاصه شده ؛) خوش بگذره زیاد.عکس فراموش نشه
خواهش ميكنم آميرزا...
ايشالا كه خوش بگذره. اگر همراه با تور براي ديدن ديوار راهي شديد سعي كنيد خود را براي چند دقيقه هم كه شده گم و گور و از گروهتان دور كنيد و خلوتي كنيد با ديوار بزك كرده. فكر سعي و تلاش و نيروي بكار برده شده در اين ديوار عظيم مغز آدم را از كار مي اندازد.
ديواري متشكل از پنج ديوار اصلي كه چيزي نزديك به دو هزار سال ساخت اون به طول انجاميد. واقعا براي همه ديدنش واجب است خصوصا ايرانيهاي خارج از ايران كه تا بهشون ميگي حالت چطوره؟ ميگن ما هخامنشي بوديم فلان بوديم و بهمان داشتيم.
در اوايل تاسيس جمهوري خلق چين يه سري از هواداران بيسواد و تندرو مـآئو (كه يك چيزي توى مايه هاى خلخالي خودمون بودند) اين ديوار را لكه ننگي بر تاريخ چين ميدونستند و فرمان(فتوآ) خراب كردنشو دادند اما خوشبختانه دو سه روز كه تيشه زدند راهشونو كشيدند و رفتند و لكه ننگهاى آسونتر پيدا كنند براى پاك كردن.
به هر حال هنوز ديوار سر جاشه و اون قسمتش كه از پكن قابل دسترس (يك ساعت و بيست دقيقه از پكن) حسابي بزك شده و دلرباست.
پروردگارا نصيب همگي بفرما.....
من کلی این شهر ممنوعه را دوست دارم. دو سه بار هم دیدم اش. یک مدتی به خاطر ماموریت پدرم ساکن پکن بودیم. البته هنوز حال و هوای مائویستی داشتد و از شاپینگ سنتر خبری نبود.
سال 72 که دوباره پکن را دیدم، همه چیز عوض شده بود و ملت جلوی مک دونالد صف می بستند!!!
خوش بگذرد...