«...داستان‌گویی که جزئیاتی مفصل را بازگو کند ما را به سرعت به مرز جنون می‌رساند. متاسفانه، خود زندگی اغلب به چنین نحو از داستان‌گویی گرایش دارد، و با تکرارها، تاکیدهای گمراه‌کننده و حوادث بی‌نتیجه فرسوده‌امان می‌کند. مصر است که بارداک الکترولیز، دستگیره‌ی داخل اتومبیل، سگ ولگرد، یک کارت کریسمس و مگسی را که ابتدا روی لبه و سپس میان زیر سیگاری پر می‌نشیند نشان بدهد. تصورهای هنرمندانه و ناشی از هیجان واقعیت را فشرده و حذف می‌کنند، لحظه‌های کسالت‌بار را نادیده می‌گذارند و توجه ما را مستقیماً به لحظه‌های حساس معطوف می‌کنند، رک و پوست‌کنده و بدون آرایه و پیرایه، از این رو گونه‌ای تحرک و انسجام به زندگی می‌بخشند که حواس‌پرتی و پریشانی روزمره‌گی‌مان فاقد آن است...»
آلن دو باتن، هنر سیر و سفر، برگردان گلی امامی