«...در آغاز حبسم سخت‌ترین چیز برایم این بود که فکرهای آدم‌های آزاد را داشتم. مثلاً به صرافت می‌افتادم که در ساحل باشم و به سوی دریا سرازیر بشوم. از خیال همهمه‌ی اولین موج‌های زیر کف پاهایم، تو آب رفتن تنم و آسایشی که از این کار می‌یافتم، ناگهان احساس می‌کردم که چقدر دیوارهای زندانم تنگ هم آمده‌اند. اما این حال چند ماه کشید. بعدش فکرهای زندانی‌ها را داشتم و بس. قدم‌زنی‌های روزانه در حیاط یا سرزدن وکیلم را انتظار می‌کشیدم. خودم را با بقیه‌ی اوقاتم خیلی خوب جور می‌کردم. آن روزها بارها اندیشیدم که اگر مرا به زندگی کردن تو تنه‌ی درخت خشکی واداشته بودند، بدون هیچ کاری جز نگریستن به گُل آسمان بالاسرم، کم‌کم عادت می‌کردم.در آن صورت، گذر پرندگان یا برخورد ابرها را انتظار می‌کشیدم، همان‌طور که اینجا چشم به راه کراوات‌های عجیب و غریب وکیلم بودم و همان‌طور که، در دنیایی دیگر، تا شنبه صبر می‌کردم تا تن ماری را در بغلم بگیرم...»
آلبر کامو، بیگانه، برگردان امیر جلال‌الدین اعلم، نشر نیلوفر

نظرات:

صفحه‌ی اول