شش هفت سال پیش اولین بار از یودیت هرمان داستان خواندم. یک مجموعه‌ای بود به اسم گذران روز که محمود حسینی زاد از نویسنده‌های آلمانی جمع کرده بود. آلمانی‌ها عاشق یودیت هستند. این همه سال گذشت و هنوز آن دو سه داستان این زن دقیق خاطرم مانده است. برایم آدم‌ها و احساس‌هایشان ملموس بود. گذشت. اوایل امسال در یک جایی خواندم کتاب جدیدش دارد به انگلیسی ترجمه می‌شود. «آلیس» قرار بود پنج داستان در باب مرگ باشد. خیلی وقت است داستان‌های سوگ بیشتر می‌خوانم. تا اکتبر هزار بار به آمازون زدم ببینم چاپ شد یا نه. بالاخره چاپ شد، البته فقط در انگلستان، و آمد. عالی بود. دنیایش برایم آرام است. هیچ وقت شخصیت‌هایش روشن نیستند. هیچ وقت گذشته ندارند. معلوم نیست از کجا آمدند، کجا می‌روند. طوری ازشان حرف می‌زند که لازم نمی‌دانی ببینی گذشته‌ی دو آدم چه بوده، یا اگر آلیس در سوگ کونراد نشسته، چرا نشسته. بعضی وقت‌ها حتی اسم ندارند. یکی داشت در این کتاب به اسم رومانیایی. تو بگو یکبار فکر می‌کنی حالا اسم چرا ندارد این. به ندرت افکار شخصیت‌هایش را می‌نویسند. فقط گفتگوها و کارهایی که می‌کنند را ثبت می‌کند. فقط با تصویر داستان را جلو می‌برد. تصویرها را بیشتر از یک عکس باز می‌کند. به اشیا جان می‌دهد، خاک زمان روی‌شان می‌نشاند. با همین ابزار محدود حرف‌هایی را می‌زند که حرف امروزند. حرف از تنهایی می‌زند و افسوس، سکوت و رضا. عالی می‌نویسد. الان دیدم آقای حسینی زاد آلیس را به فارسی ترجمه کرده.

نظرات:

صفحه‌ی اول