It's hard to tell that the world we live in is either a reality or a dream.
3-Iron
اگر قوز نکند قد بلندی دارد لابد، موی تنک معوج سفید و طبعاً عینک و باید حوالی شصت و خرده‌ای سال داشته باشد. بگویند یک حسابدار تصور کن، همان. استاد حسابداری است. اینکه من چرا ناغافل سر کلاسش هستم و قرار است چه دردی از من دوا کند طبعاً خارج از موضوع است. لابد آدم فرهیخته‌ای است. بین اسلایدهایش هر از گاهی یک کاریکاتور نیویورکری می‌گذارد و یا یک سری عکس‌های عهد بوقی از حسابداران قدیمی و خلاصه به سن تاریخ-رشته‌ی-خود- را- عمیق-بررسی-کنید رسیده است. این اواخر یک مثالی آورده بود که دخل و خرج یکی این است و مالیاتش آن و بروید چه زهرماری را حساب کنید. بعد گفت نمی‌دانم با ادبیات انگلستانی چقدر آشنا هستید ولی اسم شخصیت مثال -که اسمش دیزی یک چیزی بود- را از یک کتابی گرفتم. گشتم معلوم شد اسم یکی از کاراکترهای کتابی بوده از یک نویسنده‌ی اوایل قرن بیستمی در انگلستان که صفحه‌ی ویکی خیلی مفصلی نداشت. گمانم آن کتاب بیشتر از آنکه یک شاهکار مسلم باشد، به دل پیرمرد ما نشسته بوده. با در کلاس سخت درگیر است. چند بار به جدی‌ترین شکل ممکن تذکر داده در را ول نکنید که محکم کوبیده شود و قلب من ضعیف است و باور بفرما هر بار ده دقیقه در مورد این نطق می‌کند که نمی‌دانم چرا در این طور است و چرا یکی بهش فنر نمی‌بندد و باید دقت کرد و رشته‌ی کلام از دست‌مان در نرود و غیره. ایجاز هیچ در کارش نیست. وسواس غریبی در مورد حرف زدن دارد و یک جوری با کلمات برخورد می‌کند انگار موشک بالستیک هستند. درس هم خواب‌آور. آنقدر خمیازه می‌کشم فک‌درد می‌گیرم. حضرتش هم یکنواخت‌ترین صدای ممکن را دارد. آن روز یک عکسی از چند حسابدار عهد دقیانوس نشان داد که دفترکل‌های یک متری جلوشان بود و می‌نوشتند و بعد کمی غر زد به اکسل و مایکروسافت و اصلاً در چشمانش می‌خواندی دلش برای آن روزها تنگ شده. انقدر شخصیت داستانی دارد که باورم نمی‌شود این آدم واقعی است و شک می‌کنم نکند کلاً در یک رمان داریم می‌پلکیم.
The idea is that criticism does not stand outside the work of art, but stands alongside, maybe even inside, the work of art, participating in the work in order to further express and tease out what the artist already put there. In this theory of criticism, we don't need the critic to tell us what is good or bad, to tell us what to like and dislike. We need the critic, instead, to help us experience. We need the critic in the way that we need a friend or a lover.
Morgan Meis, On the state of criticism in 2011
[+]
- They're idiots.
- They've all been knighted.
- Makes it official then.
The King's Speech
صفحه‌ی اول