بر خلاف فارسی و همچون انگلیسی، در ترکی صفت و مضاف‌الیه قبل از موصوف و مضاف می‌آیند. صفت و موصوف بی‌هیچ پسوندی کنار هم قرار می‌گیرند ولی مضاف و مضاف‌الیه در جواب ایجاز صفت و موصوف از دو پسوند استفاده می‌فرمایند.

əziz yar = əziz عزیز + yar یار عزیز = یار

yarın canı = yar یار + ın نشانه‌ی مالکیت + can جان + ı جان یار = کسره‌ی مضاف

نشانه‌ی مالکیت بخش اجباری مضاف و مضاف‌الیه نیست و در صورتی که مالکیت در مفهوم وجود نداشته باشد، استفاده نمی‌شود. برای مثال: konsert bileti (بلیط کنسرت).

در بخش هماهنگی اصوات آمده بود که اگر لازم شد دو حرف صدا دار به هم متصل شوند یک y بین‌شان اضافه می‌شود. در مضاف و مضاف الیه این قضیه تفاوت دارد و اگر مضاف الیه به حرف صدا دار ختم شود، بین مضاف الیه و پسوند in- یک n اضافه می‌شود. اگر مضاف به حرف صدا دار ختم شود، بین مضاف و پسوند i- یک s اضافه می‌شود. برای مثال:

şənbənin gecəsi = şənbə شنبه +[n]in نشانه‌ی مالکیت + gecə شب + [s]i شب شنبه = کسره‌ی مضاف

خاطر مبارک اگر باشد اگر کلمه‌ای مصوت‌ حاکمش غنچه‌ای بود باید همه اصوات بعدی هم غنچه‌ای می‌بود. نشانه‌ی مالکیت in- و کسره‌ی مضاف i- هم از این قانون مستثنا نیستند و بدل به un- و u- می‌شوند. برای مثال:

yolun uzunu = yol راه + un نشانه‌ی مالکیت + uzun درازا + u درازی راه = کسره‌ی مضاف

بخش بعدی: کوچه‌ها را آب و جارو کرده‌ام
بخش قبلی: ترکیب
نظر بدهید: